نشست بیستم از سلسله نشست‌های اندیشه‌ورزی «راهنشان» به‌همت اندیشکده مطالعات فرهنگ و توسعه و اندیشکده حکمروایی فرهنگی (حرف) و پژوهشکده سیاستگذاری دانشگاه صنعتی شریف با موضوع «سیاست‌های فرهنگی دولت چهاردهم» روز دوشنبه ۱۱ تیر ۱۴۰۳ برگزار شد. در این نشست کیومرث اشتریان، عضو هیئت علمی دانشگاه تهران، کمیل قیدرلو، مدیر اندیشکده مطالعات فرهنگ و توسعه، سیدمجید امامی، دبیر سابق شورای فرهنگ عمومی و رایزن فرهنگی ایران در ایتالیا و میثم مهدیار، معاون پژوهشی پژوهشگاه فرهنگ، هنر و ارتباطات به سخنرانی پرداختند.
در نشست سیاست‌های فرهنگی دولت چهاردهم مطرح شد:سیاستگذاران فرهنگی باید درک درستی از دوقطبی‌ها در جامعه داشته باشند. در سیاستگذاری فرهنگی نباید خلاقیت انسانی سرکوب شود. کمیل قیدرلو: در سیاستگذاری فرهنگی نیازمند فهم بالاتری از فرهنگ هستیم. در دولتمردان، فهم فرهنگ نباید به یک امر پسینی و پیوستی تقلیل یابد و صرفاً به معنای امر هنری تلقی شود. سیاستگذاری یعنی مداخله در جامعه و جامعه یعنی نظام معنایی متفاوت. سیاستگذار باید درک درستی از دوقطبی‌ها داشته باشد. کیومرث اشتریان: سیاست فرهنگی یعنی سیاست آزادی و تربیت و همراهی این دو بدین معنا که هم خلاقیت سرکوب نشود و هم تربیت مدنظر قرار گیرد. درسیاست‌گذاری فرهنگی جمهوری اسلامی، خلاقیت و انسان به رسمیت شناخته نشده است. همین دلیل باعث شده است مداخله اغلب نهادها و سیاست‌ها نتیجه عکس بدهد.
سیدمجید امامی دبیر سابق شورای فرهنگ عمومی و رایزن فرهنگی ایران در ایتالیا با اشاره به گونه‌شناسی سیاس فرهنگی گفت: سیاست فرهنگی نباید به سیاست حمایتی تقلیل داده شود. گونه‌شناسی سیاست فرهنگی نیز باید در راستای آن تکمیل و تقویت شود. ما باید بین سیاست فرهنگی و تربیت فرهنگی تفکیکی قائل باشیم. تربیت فرهنگی، راهبر و متولی دیگری دارد ولی مسئول سیاست فرهنگی دولت است. البته این به معنای عدم مداخله دولت در مسئله تربیت نیست. او گفت: ما در سیاست فرهنگی جمهوری اسلامی با دو موضوع مواجه هستیم. در مقام زیست سیاست در جهان فعلی،مفهوم دولت به یک نیروی مسلط و چپاولگر محدود نمی‌شود بلکه دولت‌های جدید تامین‌کننده زندگی مردم اند و این زنده ماندن مردم است که به دولت معنا می‌دهد.
میثم مهدیار، عضو هیئت علمی دانشگاه علامه طباطبایی با اشاره به نسبت دولت و فرهنگ گفت: در یک تعریف بسیط، سیاستگذاری فرهنگی، بالفعل کردن منابع فرهنگی در جهت ماموریت‌هایی است که یک نظام سیاسی دارد. دو گرایش عمده در نسبت دولت و فرهنگ وجود دارد. نگاه اول معتقد است بین دولت و فرهنگ منطق جداگانه‌ای تعریف نمی‌شودو جامعه و فرهنگ ذیل دولت تعریف می‌شوند. در این نگاه، بین دولت و جامعه نوعی این‌همانی وجود دارد و سیاست دولت همان سیاست فرهنگی است. هر نظمی در آپاراتوس دولتی، به نفع جامعه و فرهنگ نیز هست.
مشروح گزارش رویداد را در خبرگزاری ایبنا و صفحه یازدهم روزنامه ایران بخوانید.
