بروز فعالیت‌های خودجوش مردمی در قبال مسائل فرهنگی و اجتماعی، پدیده‌ای مرسوم در اقصی نقاط جهان است. بخش مهمی از این فعالیت‌ها را انگیزه‌های دینی و ایمانی شکل می‌دهد. مسئله مهم، نحوه مواجهه دولت‌ها با چنین فعالیت‌هایی است. انتظار می‌رود که حمایت دولت‌ها از این فعالیت‌های خودجوش و خیرخواهانه، نه شامل دخالت بیجا شود و نه رهاسازی و بی‌تفاوتی، بلکه شامل یک موضع میانه و رفتاری حمایت‌گرانه باشد. در واقع مطلوب است که دولت‌ها به عنوان تقویت‌کنندگان این فعالیت‌ها، نیازهای مختلف این فعالان خودجوش، اعم از نیازهای مالی، حقوقی و اطلاعاتی را برطرف کنند.
در بررسی رویکرد دولت آمریکا به فعالیت‌های خودجوش مذکور، با دو نهاد دولتی مواجه شدیم که زیر نظر مستقیم رئیس‌جمهور و به عنوان نهادهایی مرتبط با فعالیت‌های مردمی ایجاد شده‌اند: مرکز همیاری‌های ایمان‌بنیان و محله‌‌ای (Center for Faith-based and Neighborhood Partnerships) که به اختصار «مرکز همیاری (Partnership Center)» خطاب می‌شود، و اداره نوآوری اجتماعی و مشارکت مدنی (Office of Social Innovation and Civic Participation). به نظر می‌رسد که این دو نهاد، رویکردی نسبتا میانه و حمایتی از کنشگران مردمی حوزه اجتماع و فرهنگ اتخاذ نموده‌اند. در این یادداشت نگاهی به این دو نهاد می‌اندازیم.
برای مطالعه‌ی متن کامل یادداشت اینجا کلیک نمایید.
